เริ่มต้น check in กันที่ สหกรณ์ครูนครสวรรค์ วันที่ 30 มีนาคม 2555 เวลา 18.30 น  ตั้งป้ายรอรับ คณะข้าราชการครู และบุคลากรทางการศึกษา อำเภอพยุหะศีรี จังหวัดนครสวรรค์ จำนวน 72 ท่าน พร้อมแล้วเริ่มเดินทางไกลกันเลย 

เราเดินทางกันด้วยรถบัส VIP 40 ที่นั่ง จำนวน 2 คัน แอร์เย็นเฉียบจนเกือบถึงหนาว หุหุ เพื่อมุ่งหน้าสู่จังหวัดมุกดาหาร เพื่อเดินทางข้ามสะพานไปฝั่งลาว 

เดินทางไกล มากว่า 250 กิโลเมตรแล้ว น้ำย่อยเริ่มทำงานอีกรอบ กองทัพเดินด้วยท้อง แวะกินข้าวต้มรองท้องระหว่างทางดีกว่า เรามาแวะกันที่จังหวัดชัยภูมิ ร้านข้าวต้มใบเตย ร้านหาไม่ยากค่ะ เริ่มต้นจาก อนุสาวรีย์เจ้าพ่อพระยาแล  ให้เลี้ยวซ้ายผ่านหน้า โรงเรียนสตรีชัยภูมิ ขับผ่านไป 300 เมตร แล้วเลี้ยวเข้าซอย ขับตรงไปอีก 800 เมตร ร้านข้าวต้มใบเตยอยู่ด้านขวามือ

หลังจากกินข้าวต้มรอบดึกแล้ว พวกเราก็หลับผักผ่อนกันบนรถ มาเช้าอีกทีพี่ไกด์ปลุกให้เตรียมตัวอาบน้ำ กินข้าวเช้าอีกรอบ ที่โรงแรมมุกดาหาร ดูนาฬิกาอีกที 7 โมงเช้า วันที่ 31 มีนาคม รวมระยะทางการเดินทาง จากชัยภูมิ ถึง มุกดาหาร ประมาณ 410 กิโลเมตร ใกล้จะข้ามประเทศแล้ว ตื่นเต้นๆ

รับประทานอาหารเช้า อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย พวกเราก็เปลี่ยนมาขึ้นรถคันใหม่สัญชาติเวียดนาม-ลาว  เป็นรถ VIP ขนาด 40 ที่นั่ง แอร์เย็นสบาย พร้อมกับไกด์เวียดนาม ชื่อ คุณตี๋ ไกด์ใจดี ทรงความรู้และอารมณ์ขัน มารับพวกเราถึงฝั่งไทย แนะนำพวกเราเกี่ยวกับการเตรียมตัวผ่าน ตม.

ข้ามด่านมาแล้ว โยโย้ ประทับตราข้ามแดน เรียบร้อย

และแล้วแกงค์แว่นดำ ก็เริ่มก่อตั้งทีมกันที่ ด่านข้ามแดนนี่เอง อะ 1 2 3 ยิ้ม

เริ่มจากแกงค์แว่นดำ อิทธิพลถ่ายรูปเวลาว่างเริ่มแผ่กระจาย ภายในเวลาอันรวดเร็ว พวกเรารวมตัว ^--^

หนูไปต่อ ไม่ทันพี่โหน่ง น้ำฟักเลย ฟิตมากกกกก

รวมพลขึ้นรถเดินทางข้ามประเทศลาว ผ่านแขวงสุวรรณเขต ไปตามทางหลวงหมายเลข 9 ระหว่างทางมีการสร้าง ซ่อมแซม ถนน ทำให้บางช่วงต้องเดินทางโดยใช้ทางเบี่ยงที่เป็นถนนลูกรัง ภาษาลาวเรียกทางกุหลาบ ทำให้ต้องใช้เวลาถึง 4 ชม ในการเดินทางผ่านประเทศลาว

น้องตาลอะนะ วันหลัง ต้องกินน้ำฟักบำรุงร่างกาย มั่งจิ 555 

ระหว่างระยะเวลา 4 ชม ใช่ว่าเราจะลัลล้า ไร้สาระก็หาไม่ ดูนี่ ไอเดีย บรรเจิดในการสร้างสรรค์ตัวอักษรทำป้ายให้โรงเรียน อาจารย์โรงเรียน พยุหะศีริ หนูนับถือจริงๆค่ะ

แขวงสุวรรณเขต มีชื่อเสียงสำคัญ หลายด้าน จัดเป็นเมืองที่มีประชากรหนาแน่นที่สุดแห่งหนึ่งของลาว เป็นแหล่งที่มีอุตสาหกรรมเหมืองแร่ทองคำที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ และนอกจากนั้น อนุสาวรีย์กะบอมหลวง เพราะได้ขุดพบไดโนเสาร์ใหญ่ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศลาว

ถึงเวลาอาหารกลางวัน แวะรับประทานอาหาร ที่ร้าน ม. คำเห้ย อ่านว่า เห้ย นะค่ะ ไม่ใช่ xxx (โดนเซนเซ่อร์)  ภาษาลาว ตัวสะกดจะสลับกับภาษาไทย เขียนว่า "เีย" ออกเสียว่า "เ-ย"  แต่เขียนว่า "เ-ย" จะออกเสียงว่า "เีย"  เช่นคำว่า เบียร์ลาว เขียนว่า เบยลาว เป็นต้น

เติมพลังชาวอาจาร์ยนครสวรรค์ ด้วยอาหารกลางวันจัดเติม ตบท้ายด้ายด้ายกาแฟ G7 ล้างปาก อร่อยหลาย 

ที่ร้านอาหาร คำเห้ย นี้ มีบริการซิมเวียดนาม ขายในราคา 100 บาท โทรได้ 150 บาท พร้อมทั้งบริการแลกเงิน พวกเราเริ่มเตรียมตัวเปลี่ยนซิม และแลกเงินเวียดนามกันแล้ว

เข้าสู่ประเทศเวียดนาม โดยทำเรื่องผ่านแดนที่ด่านลาวบาว ถ่ายรูปหมู่เป็นที่ระลึก หลังจากเดินทางไกลข้ามวัน ข้ามคืน ในที่สุดเราก็มาถึงเวียดนามแล้ว โย้โย้

มีภาพเป็นหลักฐานว่าพวกเราดีใจแค่ไหนที่มาถึงเวียดนาม กระโดดตัวลอยกันเชียว

เดินทางไปต่ออีกประมาณ 3  ชม ถึงอุโมงสงครามวินห์ม็อก เป็นสถานที่ทางประวัติศาสตร์ที่น่าสนใจอีกที่นึง เนื่องจากในปีคศ. 1966 ทหารอเมริกาได้ทิ้งระเบิดอย่างหนักมาที่หมู่บ้านนี้ คนทั้งหมู่บ้านสามัคคีช่วยกันขุดอุโมงค์ใต้ดิน ในเวลากลางคืน เพื่อไม่ให้อเมริการู้ รวมระยะเวลาขุดทั้งสิ้น 20 เดือน ทำให้เกิดอุโมงขนาดใหญ่เชื่อมต่อกันทั้งหมู่บ้าน มีทางหนีระเบิดลงสู่ทะเล ภายในประกอบด้วยห้องพยาบาล ห้องประชุมที่จุคนได้ 50-60 คน ห้องนอน ห้องอาบน้ำ และบ่อน้ำดื่ม สามารถจุคนได้ทั้งสิ้น 380 คน ชาวเวียดนามอาศัยอุโมงค์นี้หลบภัยเป็นระยะเวลากว่า 5 ปี มีเด็กที่เกิดในอุโมงค์นี้ 17 คน และหลังจากสงครามสงบลง เด็กเหล่านี้ได้มาช่วยดูแลรักษาอุโมงค์ และคอยบริการนักท่องเที่ยวที่มาเยือนด้วย

คณะอาจารย์โรงเรียนพยุหะศิรี พร้อมลงสำรวจอุโมงประวัติศาสตร์

ระหว่างทางมีอาจารย์ท่านสงสัยว่าอุโมงค์แคบแค่นี้ มีเด็กเกิดมาได้อย่างไร พูดยังไม่ทันขาดคำ ทางอุโมงค์ได้จัดแสดงหุ่นให้ห้องทำคลอดด้วย อาจารย์ถึงกับร้อง อ๋ออย่างนี้นี่เอง

ภายนอกอุโมงค์ก็มีลูกระเบิดที่ทหารอเมริกันนำมาทิ้งช่วงสงคราม จัดแสดงให้ดูว่าระเบิดมันเยอะจริงๆเลย

ระเบิดเยอะแบบนี้ เมืองไทยบ้านเราไม่มี ต้องถ่ายรุปเป็นที่ระลึก เอ้าพวกเรารวมตัว 1 2 3 แชะ

พวกเราเลือกที่จะเดินเข้าตรงทางออกที่ 3 เดินออกตรงทางออกที่ 5

ออกมาจับมือกันด้วย หวานอะ วิ้ว วิ้ว

ระหว่างที่อาจารย์ส่วนใหญ่ทยอยกันออกมา ก็มีคุณครูพละท่านนึงขอประจำตำแหน่ง Guard Post ดูแลส่งทุกท่านให้ปลอดภัย ชอบสีรองเท้าอาจารย์จริงๆเลยอะ

เดินทางกันมาเหนื่อยทั้งวัน แวะรับประทานอาหารเย็นกันที่เมืองเว้ ริมน้ำหอม พร้อมชมบรรยากาศสะพาน 7 สี ชื่อ จรังเตียน เป็นสัญญาลักษณ์ของเมืองเว้ ที่ร้านอาหารติดป้าย ยินดีต้อนรับ ภาษาไทย ไว้ให้คณะพวกเราเลย

รับประทานอาหารเย็น ผ่อนคลายกับการเดินทางระยะยาวกว่า 1050 กิโลเมตร

อร่อยไหมค่ะ อาจารย์ศักดา เคี้ยวตุ้ยๆ เชียว ฮิฮิฮิ

ขอ Zoom ภาพอาหารในมืออาจารย์ท่านข้างบน มันคือแหนมเนืองฉบับเมืองเว้ เป็นกุ้งปั้นเป็นคำ ห่อในแป้ง (ไม่ต้องแช่น้ำเหมือนเมืองไทยนะค่ะ) ห่อในแผ่นแป้งแห้งๆ กินกับผัก  และน้ำจิ้มสูตรเว้ อร่อยมาก